Door Mistersnooker
Wie FC
Groningen en GVAV in de vorige eeuw heeft zien voetballen, denkt soms met
weemoed terug aan bijvoorbeeld de droge lel naar voren van linksback Klaas
Buist. Van opkomende backs had men toen nog niet gehoord en ik heb Buist in elk
geval nooit op de helft van de tegenstander gezien. Hij was een verdediger van
de oude stempel. Als ‘de Neuze’ na een gewonnen duel de bal had veroverd,
knalde hij het speeltuig keihard naar voren. Echt waar. Ik heb het zelf gezien.
Spelers als
Buist zie je bijna niet meer in de eredivisie. Wat je tegenwoordig ook niet
meer ziet, is de scheidsrechtersbal. Als de scheidsrechter het spel onderbrak
voor bijvoorbeeld een blessure van een speler, dan werd de wedstrijd hervat met
een scheidsrechtersbal. De arbiter liet de bal op borsthoogte los tussen de spelers,
die er pas om mochten vechten nadat de bal de grond had geraakt.
Tegenwoordig
is de scheidsrechtersbal niet meer wat hij geweest is. Als het spel nu wordt
onderbroken voor een blessure dan onthoudt de scheidsrechter welke ploeg in
balbezit was en de speler van de tegenpartij staat alleen bij de arbiter om de
bal in ontvangst te nemen om hem vervolgens terug te geven aan het elftal dat
in balbezit was. Daar is voor de toeschouwer geen lol meer aan.
Ook is het
muziekkorps verdwenen dat de toeschouwers in de pauze vermaakte met een show op
het veld. Gruno’s Postharmonie was volgens mij een regelmatige speler in de
pauze. Ook kan ik me nog gymnastiekoefeningen herinneren van een turnclub uit
de Stad. En ook hondentrainingen waarbij de man in het pak tot groot vermaak
van de toeschouwers door de politiehonden bij de benen of armen werd gepakt.
Die leuke
pauzenummers tijdens voetbalwedstrijden werden later vervangen door een
competitie penalty-schieten waarin jeugdspelers van amateurclubs het tegen
elkaar opnamen. Ook was er wel eens een optreden van een zanger of een bandje
(Diep Triest) maar als ik eerlijk ben, vond ik de muziekkorpsen altijd het
mooist. Daar kon geen politiehond, jeugdspeler of gymnast tegenop.
Wat is er
nog meer verdwenen? De 3-2 uitslag bijvoorbeeld. Die was in mijn ogen de
mooiste uitslag die je je kon voorstellen: veel doelpunten en tot het einde
spannend. Die eindcijfers kom je tegenwoordig bijna niet meer tegen. Ook de
scrimmage voor het doel is een zeldzaamheid geworden. Die doelworstelingen
leverden altijd veel spanning en emotie op.
Nog een
ding. Als kind kreeg ik altijd van huis een appel mee voor in de pauze. Dat was
mijn traktatie op de lange staantribune waar ik hele delen van de wedstrijd
miste omdat ik de kleinste was. Die appel is er ook niet meer. Een broodje
hamburger of een broodje kroket heeft hem al heel lang geleden vervangen.
(Elke maandag- en vrijdagmiddag
op deze blog om precies 18 uur een opinierend verhaal over FC Groningen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten